Barbara Gruszka-Zych: Nie tylko pisząc teksty, lubię zwracać uwagę na to, że człowiek ma duszę. Pani zajęła się duszą, żyjąc jak pustelnica.

Agnieszka Żuławska-Umeda: Powiedziała pani słusznie. Jak pustelnica, bo nie jestem nią w pełni. Staram się tak żyć, ale daleko mi jeszcze do postawy wyrzeczenia się wszystkiego dla Boga. Może On zdąży mnie tego nauczyć przed śmiercią. W Polsce jest dużo pustelnic, które naprawdę wybrały życie w samotności z Nim i żyją tylko dla Niego w wielkiej ciszy, na pewno nie udzielają wywiadów. Swoje obecne życie mogę nazwać przygotowaniem. To słowo nie bardzo pasuje do starości, ale już wiem, że Pan inaczej liczy czas i każdego dnia – jakby na nowo – zaskakuje mnie swoją cierpliwością. Ufam Bogu. Uwierzyłam słowu, które usłyszałam, że On działa, a ja po prostu mogę się Jemu poddać. To wielkie szczęście. We wrześniu zeszłego roku straciłam pustelnię, w której mieszkałam przez siedem lat. Za ten niezwykły czas nie przestaję dziękować Panu i właścicielom domku, którzy mi to umożliwili. Od wiosny tego roku siostry karmelitanki bose w Ełku pozwoliły mi zamieszkać w klasztorze – oczywiście po zewnętrznej stronie krat. To tylko jeden z kilku cudów w tym miejscu, których jestem świadkiem. W pewnym sensie nadal prowadzę życie na uboczu świata – pośród modlitwy, pracy, w milczeniu i w ciszy. Ale też nie uciekając od duchowych rozmów z gośćmi, którzy tu przyjeżdżają odpocząć od zgiełku.