Ten mur nigdy nie runie

Za 2,5-9.14-15a

Jerozolima pozostanie bez murów, gdyż tak wiele ludzi i zwierząt w niej będzie. Ja będę dokoła niej murem ognistym – mówi Pan – a chwała moja zamieszka pośród niej. (Za 2, 8-9)

Dave mieszkał w jednym z miasteczek amerykańskiego stanu Ohio. Rozmawialiśmy krótką chwilę o tym, jak żyje się w kraju nad Wisłą. Bardzo zdziwił się, że w Polsce istnieje coś takiego jak przydomowe ogrodzenia, płoty, murki. „Czego się boicie? – zapytał – Czujecie się zagrożeni?”. Próbowałem wyjaśnić, że nie w tym rzecz. Mimo to do końca naszej rozmowy dopytywał: „Po co wam te mury?”.

Obraz Jerozolimy, która – jak czytamy u Zachariasza – pozostanie bez murów, podsuwa na myśl obraz dzisiejszej wspólnoty Kościoła. Każdy może zadać sobie te i podobne pytania: Jak wyglądają granice Kościoła i tzw. reszty świata? Stawiamy je ludzką ręką, czy oddajemy w posiadanie Bogu? Mój Kościół jak twierdza, murem otoczony, czy Kościół bez murów? Bez murów, czyli możliwe, że otwarty na zadanie Mu rany, ale na pewno nie bezradny czy zagrożony przegraną. Jest taki mur, który nie runie nigdy. „Ja będę dokoła niej [Jerozolimy – przyp. PS]  murem ognistym – mówi Pan – a chwała moja zamieszka pośród niej”. (Za 2, 9)

„Oto jak toczę moje bitwy” – śpiewa Michael W. Smith, autor popularnych pieśni uwielbienia. „Wygląda na to, że jestem otoczony, a jestem otoczony Tobą” – wyznaje w piosence, która z pewnością bardzo spodobałaby się mojemu znajomemu z Ohio.