Kto skorzysta na KPO? Krajowy Plan Odbudowy od początku był skażony polityką – w złym tego słowa znaczeniu

Za największą aferę kończącego się lata z pewnością należy uznać sposób rozdysponowania 1,2 mld dotacji z Krajowego Planu Odbudowy. Także dlatego, że chodziło o najbardziej „wakacyjną” jego część, związaną z hotelami, restauracjami i cateringiem (HoReCa), a pieniądze (średnio 500 tys. zł) przyznano na jachty, solaria czy kluby dla swingersów. To musi szokować w kraju, gdzie szpitalom brak pieniędzy na podstawowe świadczenia, a rozwojowe projekty buksują. Zwłaszcza że mowa o programie, który miał być „dopalaczem” dla gospodarki i mitycznych pieniądzach, na które czekamy od kilku lat.

Rząd uspokaja, że branża hotelarska to zaledwie 0,6 procent KPO, a reszta pieniędzy pójdzie na kluczowe inwestycje. Ale afera jachtowa, choć pozornie marginalna, sprowokowała pytania o sam program, o jego sensowność, cenę, jaką płacimy za pozornie „darmowe obiady” i skutki uboczne KPO.

Patologie związane z wydawaniem środków unijnych są znane nie od dziś. Korupcja, marnotrawstwo, gigantyczna biurokracja z nimi związana, wreszcie planowanie inwestycji nie według faktycznych potrzeb, ale pod cele wskazane w unijnych programach – wszystko to już było. Jak przyznała minister Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz, „cwaniactwo funduszowe” zawsze występuje przy wielkich projektach inwestycyjnych. Zobaczyliśmy je teraz jak w soczewce, ale prawdziwym problemem z KPO jest to, że wbrew obietnicom nie rozwiąże on naszych najpoważniejszych problemów, nie skróci kolejek do lekarzy, ani nawet nie uratuje rozsypujących się wagonów Polregio. Co więcej, reguły gry, jakie nam wyznaczono, sprawiają, że jest to program w sam raz dla tych, którzy mają duże pieniądze i wpływy, całkowicie zaś poza zasięgiem tych, którzy pieniędzy i odbudowy najbardziej potrzebują.

oceń artykuł