Noc 22 czerwca 1565 r. przyniosła wreszcie nieco chłodu, ale nade wszystko przerwała trwający cały dzień szturm. Poległo w nim dwustu doborowych obrońców fortu San Elmo. Przy życiu pozostało niespełna sześćdziesięciu, a każdy był mniej lub bardziej ranny. Barki z zaopatrzeniem i żołnierzami nie dotarły, bo zatoka była już pod ostrzałem wroga. Załodze pozostało więc już tylko kilka godzin – do świtu.

Wszyscy zebrali się w kaplicy. Skrwawieni, obwiązani szmatami, w pogiętych blachach i czarni od dymu prochowego wyglądali jak upiory. W najgorszym stanie był wielki komandor zakonu Juan de Eguaras. Towarzysze położyli go na posadzce, polecając go Bogu, a i sami zaczęli szykować się na śmierć. Po przyjęciu wiatyku – Komunii św. na drogę do wieczności – modlili się aż do świtu.