Pamięć trwała jak kamień

Joz 24, 14-29

Patrzcie, oto ten kamień będzie dla was świadectwem, ponieważ słyszał wszystkie słowa, które Pan mówił do nas. (Joz 24, 27)

Kamień kojarzy się z czymś trwałym, twardym, ale też surowym i niemym. Czy to dobry materiał na świadka wydarzeń? Piszę te słowa i ściskam w dłoni kamyczek, znaleziony w tym roku nad Bałtykiem. Przypomina mi spokojne, słoneczne dni w gronie rodziny i kilkorga przyjaciół. Mógłbym go też uczynić świadkiem Bożej obecności w błogosławionym czasie odpoczynku. Kamień Jozuego był nieporównywalnie większy. Umieszczony pod słusznej wielkości drzewem stał się dla Izraelitów świadectwem zawarcia przymierza z Panem. 

Bóg objawia się na wiele sposobów. Niestety ludzka pamięć nie posiada cech kamienia – bywa krucha. I chociaż ukrywanie wspomnień w materialnych pamiątkach wydaje się domeną wieku dziecięcego, tego rodzaju świadectwa nie muszą świadczyć o niedojrzałości ich posiadacza. Przeciwnie, wyrażają troskę o teraźniejszość i przyszłość. W kamieniu, obrazku, notatce czy innych przedmiotach mogą odbijać się jak w lustrze słowa z psalmu: „Błogosław duszo moja Pana i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach” (Ps 103,2).