Pustynny klimat

Oz 2,16b.17b.21-22

Na pustynię chcę ją wyprowadzić i mówić jej do serca. (Oz 2,16)

Zaproszenie na pustynię dla mieszkańca kraju nad Wisłą brzmi nieco egzotycznie. Chyba że pustyni – jako miejsca milczącego odosobnienia – poszukamy nie wzdłuż doliny Nilu, a nieopodal strumienia mediów społecznościowych. Strumienia, którym płynie sporo dobrych treści, pomagających pogłębić wiedzę religijną czy rozpalić wiarę. Tym niemniej warto opuścić migotliwy świat z ekranu, by dłużej pobyć w miejscu (pustynnym) bez rozproszeń. Odnaleźć w sobie wrażliwość, która pomaga dostrzec, jak Bóg skraca dystans do człowieka. 

– Zanik „odczucia” bliskości Boga jest konsekwencją zaniku postawy kontemplacyjnej – wyjaśniał mi prof. Jacek Wojtysiak, filozof z KUL. – Można w uproszczeniu powiedzieć, że zanik ten polega na tym, że skupiamy się na konsumpcji darów, które otrzymaliśmy, a nie na radosnym i przepojonym wdzięcznością obcowaniu z nimi. Przeoczamy sam fakt, że są one darowane. I przeoczamy Darczyńcę.

Bóg stęskniony za swoim ludem. Planujący z nim zaślubiny. Najbliższą więź. W opowieści proroka Ozeasza darczyńca nie wycofuje się z decyzji obdarowywania. Pustynny klimat (gdziekolwiek by go szukać) pomaga usłyszeć głos obietnicy. I przyjąć dar.