Nie zawsze chodzi o odpowiedź. Czasem chodzi o same pytania

Lb 11, 4b-15

Czemu tak źle się obchodzisz ze sługą swoim, czemu nie darzysz mnie życzliwością i złożyłeś na mnie cały ciężar tego ludu? (Lb 11,11)

To chyba nie przypadek, że Kościół daje nam dzisiaj fragment, który urywa się na użalaniu się Mojżesza. Każdy może doczytać kolejne wersy, w których pada odpowiedź Boga, a jednak redaktor czytania mszalnego zatrzymał się na skargach i lamentacjach – najpierw ludu izraelskiego, a potem samego Mojżesza. Z pewnością nie chodzi o to, by utwierdzać siebie nawzajem w przekonaniu – przecież nieobcym wielu z nas – że Bóg milczy, gdy my żądamy odpowiedzi. Może chodzi tu o to, by ze swoimi pytaniami pobyć trochę dłużej, by się w nich przejrzeć, badając stan swojego serca… A może chodzi również o to, by nauczyć się te pytania Bogu stawiać – bez owijania, od serca, a nawet żołądka, jak Izraelici - na pustyni zdani tylko na mannę, wspominający egipskie radości podniebienia: „Któż nam da mięsa, abyśmy jedli? Wspominamy ryby, które darmo jedliśmy w Egipcie, ogórki, melony, pory, cebulę i czosnek”. I jak Mojżesz, użalający się na to, że musi słuchać tych skarg ludu, który nie należy do niego: „Czy to ja począłem ten lud w łonie albo ja go zrodziłem (…)?”. Umiemy tak rozmawiać z Bogiem? Zanim znów zażądamy odpowiedzi, nauczmy się stawiać pytania.