„10 kluczy św. Augustyna” to wakacyjny cykl rozmów z augustianinem o. Beniaminem Kuczałą oraz augustianką s. Dorotą Kowalewską. Kolejne tematy przybliżają spuściznę św. Augustyna oraz duchowość papieża Leona XIV [zobacz wszystkie odcinki].

Jarosław Dudała: Dialog jest czymś bardzo dobrym, bo podkreśla naszą godność. Ale z drugiej strony ludzie dialogują, dialogują i… nic z tego nie wynika. Gadanie, gadanie, gadanie... I to ma być element duchowości augustiańskiej?

S. Dorota Kowalewska OSA: Na pewno nie o takie gadanie chodziło świętemu Augustynowi.

On rozumiał dialog na kilka sposobów – przede wszystkim jako drogę do prawdy. Dialogiem z Bogiem była dla niego modlitwa, ale też prowadził bardzo szeroki dialog w Kościele jako biskup oraz dialog ze światem, z ówczesną kulturą. Chciał dialogu uczyć innych, więc uczył też prowadzić dialog w swojej wspólnocie. Wszystkie te dialogi miały prowadzić do jednego – do rozpoznania Boga.

Nasze dialogi w social mediach rzadko prowadzą do odnalezienia prawdy. Może jemu było łatwiej?

On w całym swoim życiu poszukiwał przede wszystkim prawdy. Przeszedł przez różne szkoły myślenia – od manicheizmu przez sceptycyzm do neoplatonizmu – ale żadna z tych dróg nie dawała mu pełnego ukojenia. Bardzo jednak cenił rozmowy z ludźmi. I tak na przykład gdy rozmowa z guru manichejczyków zakończyła się fiaskiem, stwierdził, że w manicheizmie prawdopodobnie nie ma prawdy i trzeba szukać dalej.

W czasie przygotowań do chrztu, już po porzuceniu kariery retora, wyjechał z grupą przyjaciół, z matką Moniką i synem Adeodatem do Cassiciacum – do swoistego azylu poza Mediolanem. Tam spędzali razem czas na rozmowach, lekturze i refleksji filozoficzno-duchowej. To właśnie z tego okresu pochodzą jego pierwsze pisma chrześcijańskie – „Dialogi” i „Solilokwia”. Te pierwsze to rozmowy z innymi, te drugie – rozmowy z samym sobą, choć bardziej jeszcze: rozmowy z Bogiem, bo u Augustyna rozum i wnętrze człowieka są miejscem spotkania ze Stwórcą.