„10 kluczy św. Augustyna” to wakacyjny cykl rozmów z augustianinem o. Beniaminem Kuczałą oraz augustianką s. Dorotą Kowalewską. Kolejne tematy przybliżają spuściznę św. Augustyna oraz duchowość papieża Leona XIV [zobacz wszystkie odcinki].

Jarosław Dudała: Święty Augustyn bardzo pięknie zdefiniował modlitwę. Nazwał ją oddechem duszy.

O. Beniamin Kuczała OSA: Rzeczywiście, gdy pisał jakieś dzieło, stosował powszechną w tamtych czasach metodę przeplatania tekstów wezwaniami modlitewnymi. Modlitwa była więc dla niego czymś w rodzaju powietrza, którym oddychał. Ale w jego młodości tak nie było. Z czasem uczył się modlitwy, dojrzewał do niej.

W jaki sposób?

Gdy wszedł na drogę nawrócenia i przyjął chrzest, fundamentalnym dla niego stało się zagadnienie łaski…

…oj, to kiepsko brzmi. Słowo „łaska” bardzo źle się dziś kojarzy. Mówimy, że ktoś nam coś dał „z łaski”, to znaczy dał niechętnie, z poczuciem wyższości, może nawet z pogardą.

Może z ludzką łaską tak jest, ale z łaską Bożą – absolutnie nie! U Augustyna kluczowe pytanie o łaskę brzmiało tak: czy to, że stałem się przyjacielem Chrystusa, było wynikiem moich własnych walk, własnych odkryć, własnej drogi, czy też przyszło jako zaproszenie z zewnątrz? To samo pytanie dotyczy modlitwy: czy modlitwa to nasze dzieło, czy dzieło Ducha Świętego? Augustyn, odpowiadając na to pytanie, odwołał się do słów Psalmu 87: „Wszystkie moje źródła są w Tobie”. To znaczy, że modlitwa była dla niego łaską, czyli darem miłości, tak jak wszelkie inne dobro, jakie otrzymujemy.