Tajemnica nie jest kulturą zatajania

Rdz 18, 16-33

a Pan mówił sobie: «Czyż miałbym zataić przed Abrahamem to, co zamierzam uczynić? (Rdz 18,17)

Znamy zapewne na pamięć to miejsce w Biblii. Abraham targujący się z Bogiem. Bóg ulegający prośbom Abrahama. Czy jeśli znajdziesz pięćdziesięciu sprawiedliwych…czterdziestu…dziesięciu… Nie zniszczę ze względu na tych dziesięciu. Abraham dobija targu… 

Ale zanim dochodzi do targu, który ma ocalić Sodomę, pojawia się jeszcze bardziej wzruszający moment: Stwórca ma – uwaga – dylemat! Brzmi absurdalnie? Pozwólmy słowu mówić za siebie: „Ludzie, których gościł Abraham, odeszli i skierowali się ku Sodomie. Abraham zaś szedł z nimi, aby ich odprowadzić, a Pan mówił sobie: «Czyż miałbym zataić przed Abrahamem to, co zamierzam uczynić? Przecież ma się on stać ojcem wielkiego i potężnego narodu i przez niego otrzymają błogosławieństwo wszystkie ludy ziemi”. 

Bóg sam ze sobą toczy wewnętrzną rozmowę, w której przyznaje, że źle mu z tym, że człowiek, któremu powierza tak wielką misję, miałby nie znać wszystkich Jego planów. 
Taki jest nasz Bóg. Pozostaje tajemnicą, ale nie zataja przed nami swoich planów. Jest Wszechmogący – ale sam wzdraga się na myśl o tym, że mógłby nie być szczery przed nami.
To tak inne od zadomowionej w wielu strukturach, także kościelnych, kultury niedomówień, rozgrywania, zatajania, podkopywania… 

„Nie tak będzie między wami”.