Nie jesteśmy zepsuci

2 Kor 5, 14-21

To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe. (2 Kor 5, 17)

Wiem, że przysłowia ludowe kryją sporo mądrości. Po lekturze dzisiejszego czytania nie mogę zgodzić się jednak z tym, że „dzisiaj bal, jutro żal”. Na pewno nie zamierzam też „zawracać kijem Wisły”. Odkąd poznałem Jezusa, wszystko stało się (i staje się) nowe. Więcej, dzięki Jego odkupieniu dawne minęło i nie wróci. Bo, jak podsłuchałem w jednej z katechez Franciszka, w odkupieniu chodzi nie tylko o naprawę tego, co zostało zepsute, ale o „nowe stworzenie”. Bliźniaczą myśl znalazłem w jednym z rozważań ks. Józefa Tischnera: „Los chrześcijanina nie jest losem Odysa, który przez całe życie wracał tam, skąd wyszedł. To raczej los Abrahama, który szedł w stronę »ziemi obiecanej« – ziemi, której nigdy nie widział”. 

Z tych dwóch refleksji wysnuwa się świadomość prostego faktu, że każda nowa chwila naprawdę jest nowa, to znaczy niepowtarzalna, mimo że wydaje się podobna do setek chwil minionych. Bywamy słabi. Ale nie jesteśmy zepsuci. Zatem, jak mówi przysłowie, komu w drogę, temu czas!