Uwaga! Głęboki oddech! Zatrzymujemy się i oddychamy. Bo, drodzy Państwo, „się znajdujemy” na Podlasiu, które jest dla rozpędzonej reszty kraju synonimem resetu, spowolnienia, zatrzymania. Krainą, gdzie odpoczywa wzrok. I niech tak pozostanie! „Dla mnie” pomogło…

Skąpany w słońcu

Mamy szczęście. Po szaroburym, deszczowym i chmurnym tygodniu szalejący nocą wiatr przegnał chmury. Zastaliśmy Supraśl skąpany w słońcu. Do tego stopnia, że mrużyliśmy oczy, patrząc na białe wieże monasteru. Przyjechaliśmy poza sezonem wakacyjnym i weekendem. Zastaliśmy miasto opustoszałe, senne, leniwe. Na skraju mapy, nieopodal białoruskiej granicy rozsiadła się kraina piękna jak baśń. Gdyby nie komary wykonujące w godzinach urzędowania 200 proc. normy, czułbym się jak w raju.

Nad rzeczką Supraślą – prawym dopływem Narwi – wylegują się puste kajaki. Wszystkie przypadkowo w kolorach Jagiellonii, która niedawno wywalczyła sobie kosztem Pogoni Szczecin grę w pucharach. Z wlepek na latarniach spogląda na nas Marlon Brando, który jako „Ojciec chrzestny” ma jeden komunikat: „Tylko Jagiellonia”. Tu hasło „front wschodni” nabiera nowego znaczenia...

Przedzieramy się przez las trzcin, jeszcze suchych, zeszłorocznych. Zieleń dopiero przebija się przez szarość. Patrzymy z mostu na leniwy nurt rzeki, w której pluska kilkadziesiąt rybek. Przypatrują się im z bliskiej odległości błękitne ważki.