Gdy „nic się nie zgadza”, Bóg czyni rzeczy nowe

Dz 16, 11-15

Przysłuchiwała się nam też pewna „bojąca się Boga” kobieta z miasta Tiatyry, imieniem Lidia, która sprzedawała purpurę. Pan otworzył jej serce, tak że uważnie słuchała słów Pawła (Dz 16,14).

To się nie miało prawa wydarzyć w tym miejscu. Filippia musiała być duchową prowincją, pozbawioną nawet synagogi – Paweł pisze, że w szabat wyszli nad rzekę, które w tamtym czasie musiało być miejscem modlitwy. Wspólnoty żydowskie właśnie nad rzeką gromadziły się na modlitwie, gdy nie było synagogi. A tej nie było, bo nie było wystarczająco dużo mężczyzn, którzy mogliby modlitwie przewodniczyć. Zamiast mężczyzn nad rzeką pojawiają się kobiety. Wśród nich Lidia. Handlowała purpurą – na biedę nie mogła więc narzekać. Mówiąc wprost: mogła spać na pieniądzach. Paweł opisuje ją jako „bojącą się Boga”, a tak określano prozelitów żydowskich, którzy z pewnością nie wypełniali wszystkich przepisów Prawa Mojżeszowego. Była jednak otwarta na Ducha, skoro Paweł mówi, że „Pan otworzył jej serce”. Otworzył tak bardzo, że przyjęła chrzest. I zaprosiła apostołów do swojego domu, który stał się de facto pierwszym Kościołem domowym, a Lidia matką chrzestną Europy. 
Kobieta, bogaczka, nieortodoksyjna, ale „bojąca się Boga”, pozbawiona świątyni, założycielka pierwszej chrześcijańskiej gminy w Europie… Gdy „nic się nie zgadza”, jak w tej historii, Bóg czyni nowe rzeczy. Gdy wszystko jest „jak należy”, pole do stwórczego działania jest bardziej ograniczone. 
 

oceń artykuł