„Tutaj nawet na spacer nie można wyjść swobodnie”. Jak Caritas pomaga w Jemenie

Magdalena Dobrzyniak: Przyjechał Pan do Jemenu w kwietniu ubiegłego roku. Co Pan zastał na miejscu?

Jakub Kharabshah: Nie miałem żadnego wyobrażenia o tym, czego mogę się tutaj spodziewać. Wiedziałem, że jest wojna i kryzys, ale przeżyłem szok. Wszystko zniszczone, wszędzie wojsko, wozy wojskowe. Najbardziej jednak uderzyło mnie, że każdy – od staruszków, przez wojsko, bezrobotnych, aż do dzieci – żuje tutaj khat. Ten narkotyk jest w Jemenie tak dostępny jak w Polsce herbata. Myślę, że to jeden z powodów zniszczenia społeczeństwa. Dotarłem do bazy w Adenie. Wokół zniszczone domy, zdewastowane drogi. W zeszłym roku realizowaliśmy projekt w mieście Taizz, oddalonym 200 km. W normalnych warunkach przebylibyśmy drogę w ciągu 2,5 godziny. A ja jechałem 7. Czasem trzeba pokonywać suche koryto rzeki, czasem jedzie się drogami, po których tylko osiołki się przechadzają. Dostarczyliśmy tam sprzęt medyczny do szpitala i panele solarne, bo w Jemenie wciąż brakuje prądu. Czasem przez całą dobę. Ludzie protestują. Widziałem demonstrację kobiet, wszystkie ubrane na czarno, zakryte od stóp do głów. Wyszły na ulice, stały przez kilka godzin w upale, w pełnym słońcu, wołając, że chcą wody, prądu i godnego życia. Od wybuchu wojny, czyli od 2014 roku, warunki stale się pogarszają. Wartość pieniądza dramatycznie spada. Kiedy przyjechałem, dolar kosztował 1600 riali. Dziś to ponad 2,5 tysiąca. Od wybuchu wojny waluta spadła dziesięciokrotnie. Problemy są na każdej płaszczyźnie życia. Brak prądu, wody pitnej, kanalizacji. Komary roznoszą choroby, które w Europie są już praktycznie nieznane, jak malaria i denga. W zeszłym roku zachorowałem na cholerę i, szczerze mówiąc, zrozumiałem, dlaczego dziadek używa tego słowa, kiedy się zdenerwuje. To było straszne przeżycie. W ciągu trzech dni straciłem 8 kg, miałem trudności nawet z przełykaniem. Takie są doświadczenia większości mieszkańców Jemenu.