Powód do radości

Ap 12,10-12a

Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy. (Ap 12,12a)

Obraz apokaliptycznej walki, która rozegrała się w niebie, może budzić lęk: oskarżyciel zostaje strącony na ziemię i rozpoczyna walkę z potomstwem Niewiasty. Nie wolno jednak zapominać, że Apokalipsa to przede wszystkim księga pocieszenia – opowieść o ostatecznym zwycięstwie Boga. Wierni do końca będą mieć w nim swój udział. Wygrają życie dzięki krwi Baranka i słowu swojego świadectwa. To powód do wielkiej radości.  

Echo tej radości rozbrzmiewa dziś w liturgii Kościoła. Udział w niej wyrywa nas z codzienności i wprowadza w przestrzeń Bożego działania. W tajemniczy sposób łączy nasze głosy z pieśnią aniołów, daje nam udział w wspólnocie świętych, którzy opłukali swe szaty we krwi Baranka i radują się owocami Jego zwycięstwa. Liturgia jest również wehikułem czasu: przenosi wydarzenia historii zbawienia do naszego „tu i teraz”. Przeprowadza nas ze śmierci do życia. Naprawdę mamy powody do głębokiej radości.