Jest moc

Dz 9, 31-42

Kościół cieszył się pokojem w całej Judei, Galilei i Samarii. Rozwijał się i żył bogobojnie, i obfitował w pociechę Ducha Świętego. (Dz 9, 31)

Kościół cieszący się pokojem, rozwijający się, bogobojny, obfitujący w pociechę Ducha Świętego… Inaczej: w pełni zanurzony w Bożej obecności. Po tak nakreślonym, krótkim wstępie do dzisiejszego czytania wkracza do akcji pierwszy papież. Piotr rusza w drogę, spotyka cierpiącego człowieka – uzdrawia. Dalej, jest prowadzony do domu zmarłej – wskrzesza. A już niedługo w domu poganina Korneliusza w trakcie mowy (papieskiej) Piotra słuchaczy napełni Duch Święty. Jest moc. Bo za sprawą Ducha człowiek zawsze odwraca się od siebie, a zwraca ku Bogu. 

Być może właśnie w niedowierzaniu, że Duch „wieje tam, gdzie chce”, tkwi przyczyna zazdrości nas, współczesnych o obfitość darów ich, współczesnych Jezusowi. Posłuchajmy następców św. Piotra (nam współczesnych): 

Benedykt XVI: „Kościół jest święty nie dzięki zdolnościom swoich członków, ale dlatego że Bóg sam poprzez swojego Ducha stwarza go, udziela mu mocy i nieustannie uświęca”.

Franciszek: „Duch Święty jest żywą obecnością Boga w Kościele. Jest Tym, Który sprawia, że Kościół podąża naprzód, pielgrzymuje. Zawsze dalej, poza granice”.

Leon XIV: „Zniknąć, aby pozostał Chrystus, stać się małym, aby On był poznany i uwielbiony”.