Cuda się zdarzają

Dz 5, 17-26

Ale w nocy anioł Pański otworzył bramy więzienia (Dz 5,19)

Ćwierć wieku temu, 30 kwietnia 2000 roku, stałam na zwyżce dziennikarskiej w krakowskich Łagiewnikach i relacjonowałam kanonizację siostry Faustyny Kowalskiej. To nie była zwyczajna sytuacja, bo mistyczka wizję swojego wyniesienia na ołtarze opisała w „Dzienniczku”. Pisała o uroczystości z udziałem Ojca Świętego, która odbywała się jednocześnie w dwóch miejscach – w Rzymie i w Krakowie.

Cóż, na własne oczy oglądałam spełnienie tej wizji, bo dzięki technologii telemostu rzeczywiście w kanonizacji apostołki Bożego Miłosierdzia uczestniczyli jednocześnie wierni w Rzymie i w Krakowie. Modlili się wspólnie i prowadzili dialog. Kraków pozdrawiał Jana Pawła II, a papież dziękował mieszkańcom swojego miasta. 

Cuda się więc zdarzają. Wspominam te wydarzenia, czytając opis anielskiej interwencji, dzięki której apostołowie odzyskali wolność. I znowu wracam do Faustyny, która dość często doświadczała pomocy aniołów. Byli stale obecni w jej życiu: odprowadzali ją do furty zakonnej, gdzie pracowała jako furtianka, towarzyszyli jej w podróży pociągiem, przynosili Komunię, gdy nie mogła z powodu choroby uczestniczyć w Eucharystii. Boży wysłannicy opiekowali się nią z miłością na każdym kroku.

Cuda więc się zdarzają. Częściej niż nam zdarza się ufność w Boże interwencje. Albo oczy na tyle otwarte, by je zauważać.