Baranek pożywał baranka

Wj 12,1-8.11-14

Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Pana. Wj 12, 11

„To jest dzisiaj” – usłyszymy podczas liturgii. To dziś rabbi Jeszua wziął uczniów do sali na górze. „Baranek Boży pożywał baranka, kto kiedy widział, by baranek pożywał baranka?” – pisał Efrem Syryjczyk. Czy można piękniej i dobitniej opisać to, co stało się w Wielki Czwartek?

Jezus jest nie tylko nowym Barankiem ale i nowym Mojżeszem. Jak wiele ich łączyło! Sam Mojżesz zapewnił Żydów: „Bóg wzbudzi ci proroka spośród braci twoich, podobnego do mnie”. Tradycja żydowska widzi w tych słowach zapowiedź Mesjasza. 

Obaj urodzili się zagrożeni przez morderczego despotę, który nakazał rzeź niemowląt. 

Mały Jeszua udał się na przymusowe „wczasy” do kraju piramid. „Pan powiedział przez Proroka: Z Egiptu wezwałem Syna mego (Mt 2, 14). 

Obaj byli odrzuceni przez swoich, a przyjęci przez pogan (Mojżesz mieszkał przecież na ziemi Madianitów). 

Obaj pościli przez 40 dni i nocy. Obaj ogłosił „prawo” na górze.

Jak symbolicznie brzmi opowieść z Księgi Wyjścia o gorzkich wodach w Mara, które stały się słodkimi po wrzuceniu do nich… kawałka drewna. To przecież prorocza zapowiedź krzyża: drewna, w które jak śpiewamy w Gorzkich Żalach wbite były słodkie gwoździe. Jezus odwoływał się wprost do manny padającej z nieba, czy wywyższenia przez Mojżesza węża. 

Mojżesz pośrednik Starego Przymierza błogosławił lud krwią ofiarną, Jezus błogosławi go własną krwią.