„Jo nic nie znace, ale poprose Pana Jezusa”. Bliżej beatyfikacji Kunegundy Siwiec

Niepozorny drewniany dom w należącej do Stryszawy wiosce Siwcówka. W obszernej izbie łóżko, stół, kilka krzeseł, parę mebli. – Tu przychodził do Kundusi Pan Jezus – mówi Franciszka Bartkowska. – Siadał o tu, gdzie pan teraz siedzi – uśmiecha się starsza pani.

Ta rozmowa odbyła się dobrych parę lat temu. Pani Franciszka, świadek życia sługi Bożej Kunegundy Siwiec, zmarła w 2021 roku. Wcześniej przez wiele lat opiekowała się jej domem. Łączyły ją z Kundusią – tak wszyscy nazywali Kunegundę – więzy przyjaźni.

Brat Franciszki, ks. Bronisław Bartkowski, był kapelanem sióstr zmartwychwstanek w pobliskim klasztorze. Pochodził z diecezji pelplińskiej, ale ze względu na zły stan zdrowia został skierowany do beskidzkiej wioski. Kundusia u niego się spowiadała. W 1942 roku wyznała mu, że często, szczególnie po Komunii św., słyszy w sercu głos Pana Jezusa, a czasem mówią do niej też Matka Boża i święci. Jakie to były słowa? Najczęściej proste wskazówki dotyczące wzrastania w bliskości z Bogiem, a także prośby o pomoc w ratowaniu dusz. „Żaden żebrak nie wyciąga tak ręki o kawałek chleba, jak Ja wyciągam ręce do dusz” – powiedział kiedyś Jezus. Innym razem mistyczka usłyszała: „Rozważaj miłość moją – co uczyniłem dla ciebie od żłóbka aż po krzyż. Ukochałem cię, zanim byłaś na świecie. Myślę o tobie. Myśl o Mnie. Rozmawiaj ze Mną. Radź się Mnie we wszystkim”.

Wiele było próśb o miłość. „Czuwaj nad tym, by składać choćby najmniejsze ofiary. Dziecko czuje się bezpieczne i spokojne w objęciach matki. O nic się nie lęka. Ciebie mam zawsze w objęciach, niczego się nie lękaj. Kochaj Mnie. Kochaj Mnie miłością czujną i czynną. Bądź pociechą serca mojego” – prosił Zbawiciel.

oceń artykuł