Wtrakcie prowadzonych kilka lat temu prac archeologicznych na pierwszym wirydarzu dominikańskiego klasztoru Świętej Trójcy w Krakowie natrafiliśmy na kilka pochówków, które szczególnie zwróciły naszą uwagę. Były to trzy piętnastowieczne groby zawierające szkielety osób zmarłych w wieku infans II (późne dzieciństwo, 6–12 lat). Fakt ten – wziąwszy pod uwagę, że badania były prowadzone na cmentarzysku stricte zakonnym – był dużym zaskoczeniem i skłonił mnie do ponownego przemyślenia zagadnienia dziecka w średniowieczu.