W głowie się nie mieści

„otrzymacie w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica…” (Dz 2, 39)

Miłość Boga do mnie, grzesznika, wciąż nie mieści mi się w głowie. „Otrzymacie w darze Ducha Świętego”…tak dużo już otrzymałam przez śmierć Jezusa na krzyżu, a Bóg daje ochrzczonym jeszcze więcej - Ducha Świętego! Przecież nie zrobiłam nic, by Jezus za mnie umarł, a Duch Święty zamieszkał we mnie jako swojej świątyni (1 Kor 3,16). Wszystko to dar, zupełnie za darmo! Czasem wydaje mi się, że przynajmniej moją modlitwą mogę Bogu coś oddać w zamian za wszystko, co dla mnie zrobił. A przecież nie o wymianę tu chodzi. Bo czy Bóg, który jest wszechmogący, potrzebuje czegoś ode mnie, człowieka? Jedyne, czego Bóg pragnie, to relacja z człowiekiem. Pełna ufności bliskość, by dzielić każdą chwilę codzienności, razem. Bóg, który chce być obecny w moich smutkach i w radości; chce pocieszać mnie, dodawać nadziei i świętować moje sukcesy. I jedyne, czego pragnie, to bym przyjęła Jego miłość, która uzdrawia mnie i przemienia do pełni prawdy o mnie: że jestem stworzona na Boży obraz (Rdz 1,26).