Jutro jest bardzo niepewne. Wolontariat hospicyjny to szczególna forma miłosierdzia

Maciej Rajfur: Spotykasz przypadkowego człowieka na ulicy i masz możliwość, by mu w kilku zdaniach wyjaśnić, czym jest wolontariat hospicyjny.

Gabriela Kamela: Przede wszystkim wolontariusze to osoby z kompletnie różnych światów. I tego bym się nigdy wcześniej nie spodziewała. Wolontariat jest niczym innym jak towarzyszeniem chorym na ostatnim etapie ich ziemskiego życia. Dosłownie – towarzyszeniem. Wolontariusze nie robią niczego skomplikowanego. Są do dyspozycji naszych pacjentów, by porozmawiać, poczytać książkę, zrobić herbatę, wysłuchać, coś podać, pójść na spacer, a może pościelić odpowiednio kołdrę. Na przykład u nas pani Bogusia zawsze ma potrzebę, by poprawić jej pościel, bo nie lubi, jak są pozaginane rogi i fałdy na kołdrze. (uśmiech)

Co to znaczy, że macie wolontariuszy z różnych światów?

Chodzi o osoby, które zajmują się na co dzień kompletnie różnymi rzeczami. Przychodzą pracownicy korporacji, pracownicy służby zdrowia, niedawno zaś przyjęłam dwóch kleryków ostatniego roku seminarium. Robią kapitalną robotę na oddziale. Mam też w zespole kobietę, która jest bokserem. Kiedy obejmowałam funkcję koordynatora wolontariatu, miałam konkretnie sprecyzowane w głowie, jak wygląda modelowy wolontariusz. A nagle wszystko mi się odmieniło, gdy poznałam tych ludzi.