Zaraz po rozpoczęciu Soboru Watykańskiego II, 12 listopada 1962 r., pewien biskup pochodzący z ówczesnej Jugosławii zabrał bez uprzedzenia – jak powiedział, „pod wpływem Ducha Świętego” – głos, zwracając uwagę na to, że w swym nauczaniu biskupi nie poświęcali należnej uwagi św. Józefowi. To niespodziewane wystąpienie wywołało niedowierzanie i pewną wesołość. Nie po to zwołuje się sobory powszechne – stwierdził ktoś z przekąsem. I wszyscy zajęli się „ważniejszymi” zagadnieniami. Nazajutrz ojców soborowych czekała spora niespodzianka. Papież Jan XXIII uznał to spontaniczne wystąpienie za opatrznościowy znak. 13 listopada zdziwionym biskupom została ogłoszona decyzja papieża o wprowadzeniu imienia św. Józefa do kanonu Mszy św.