Czas leczy rany, pamięć zostaje

Miał zaawansowaną miażdżycę. Długo udawało się mu pomagać dzięki nowoczesnej medycynie. Ale kiedy kolejny raz pojawiły się problemy z nogami, trzeba było jedną amputować. Po jakimś czasie przestał czuć drugą. Pojechaliśmy do szpitala. Ordynator powiedział mi: „Pani Aniu, z tą nogą nie da się już nic zrobić”. To był dla mnie szok. Jak my sobie poradzimy? – myślałam wtedy. Przecież z jedną nogą da się jakoś funkcjonować, ale bez nóg? Byłam załamana. Kiedy powiedziałam tacie, że i tę nogę trzeba amputować, rozpłakał się. Zawsze mówił: „Ania, zrób coś, chcę jeszcze pożyć”. Po weekendzie mieliśmy pojechać do szpitala. W sobotę dostałam telefon od siostry, że coś dzieje się z tatą. Pamiętam, że jadąc do niego, modliłam się, by jak najszybciej się przy nim znaleźć. Z trasy zdążyłam zadzwonić po księdza, który udzielił Wiatyku. Kiedy dojechałam, tata nie żył. Już go umyto, ubrano. Nie umierał sam. Byli z nim mój brat, który pomagał reanimować, siostra, która zamknęła tacie oczy, i mama, kompletnie pogubiona.