"Nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem"

Mam zburzyć relacje z moją matką, ojcem, bratem? Jak mogę znienawidzić mojego syna? Mam się wyrzec wszystkiego? Dlaczego każesz mi nieść krzyż?

Wiele lat musiało upłynąć i wiele doświadczeń musiało być moim udziałem, bym mogła powiedzieć – tak. Niech tak się stanie. Cokolwiek znaczą Twoje słowa – zgadzam się. Chociaż niewiele rozumiem i wciąż tajemnicą pozostaje sens krzyża i cierpienia, ufam Ci, Jezu.

Upadam, a Ty mnie podnosisz. Wciąż widzę obraz Abrahama, który podnosi rękę na swego syna i wiem, że przychodzi czas przemiany, umierania starego człowieka we mnie. Czas odrzucenia mojego doskonałego planu na życie. Odrzucenia pychy. Umieram, a Ty dajesz mi nowe życie.

Nie potrafię kochać, ale Ty powiedziałeś, że będziesz kochać. Twoje słowa mają moc, która przemienia. Więc patrzę w Twoje oczy i wołam: ulecz mnie, Panie, bym mogła zbudować wieżę mego życia, bym mogła stoczyć zwycięską bitwę o życie wieczne, bym mogła kochać prawdziwie. Tak jak Ty. Z krzyża. Chcę być Twoim uczniem.