Zwycięstwo Zapatero

Socjalistyczna PSOE zdobyła 43,6 procent głosów i 169 mandatów w liczącej 350 miejsc Izbie Deputowanych. Prawicowa PP uzyskała 40,1 procent i 153 mandaty. Wielką klęskę ponieśli komuniści, którzy wprowadzili do parlamentu zaledwie dwóch posłów, oraz nacjonaliści katalońscy i baskijscy.

Przez cztery lata rządów lewicowy premier José Luis Rodríguez Zapatero prowadził politykę ustępstw wobec żądań nacjonalistów baskijskich i katalońskich. Było to mocno krytykowane w pozostałych częściach Hiszpanii. Mało kto przypuszczał, że ta taktyka przyniesie socjalistycznej partii PSOE zwycięstwo w wyborach. Tymczasem Baskowie i Katalończycy masowo zagłosowali na socjalistów, podając w wątpliwość obiegowe poglądy, że domagają się niepodległości. Okazało się, że większości z nich ustępstwa socjalistów w zupełności wystarczają.

W Katalonii PSOE uzyskała aż 25 mandatów, podczas gdy partie nacjonalistyczne, razem wzięte, tylko 14, a prawica – 7. Jeszcze większy szok wywołały wyniki wyborów w Kraju Basków. Po raz pierwszy nacjonalistyczna PNV przegrała i to z kretesem, tracąc do PSOE 11 punktów procentowych. Pewien wpływ na decyzję wyborczą Basków miał zapewne zamach terrorystów z ETA, którzy na dwa dni przed wyborami zamordowali socjalistycznego polityka Isaíasa Carrasco. Głosując na PSOE Baskowie potępili terroryzm.
Prawica poprawiła swój wynik sprzed czterech lat. Zagłosowało na nią o 400 tysięcy więcej ludzi niż cztery lata temu, zdobyła pięć mandatów więcej, wygrała w większości regionów, w tym w stolicy – Madrycie. Zwyciężyła również w wyborach do Senatu. Przewaga prawicy w większej części kraju okazała się jednak zbyt niska, by zrównoważyć wyniki z Katalonii i Kraju Basków.

Jedną z przyczyn była zapewne przewaga, jaką przystojny i elokwentny lider lewicy, premier Rodríguez Zapatero zdobywał w debatach telewizyjnych nad przewodniczącym opozycyjnej PP, Mariano Rajoyem. Zwłaszcza druga, decydująca debata we wszystkich sondażach opinii publicznej przyniosła sukces premierowi.