Chcemy Kalinki

Po wojnie, kiedy kierownictwo nad chórem przejął Borys Aleksandrow, syn założyciela, grupa nadal występowała jako wojskowy, męski chór, któremu towarzyszyli orkiestra i tancerze. Ale Borys dostrzegł nowe możliwości. Przede wszystkim poszerzył skład, tak że liczba członków dochodziła momentami do 200 osób. Przy tej liczbie poprzeczka nadal była ustawiona bardzo wysoko: do chóru były przyjmowane tylko najpiękniejsze, barwne i mocne głosy. Każdy z członków spokojnie mógłby koncertować jako solista. Każdy też musiał skończyć akademię muzyczną. Zresztą wielu radzieckich i rosyjskich śpiewaków szlify zdobywało właśnie w Chórze Aleksandrowa. – Do tej pory jest tak, że kandydatów do chóru przesłuchują wszyscy jego członkowie. Siedzimy na widowni, słuchamy i wybieramy tych, których głos brzmi mocno, zdecydowanie i ma dużą skalę rozpiętości – mówi Dymitr. Teraz zespół Aleksandrowa liczy ponad 150 osób: chórzyści, orkiestra i balet. Z koncertami jeździ ok. 120. Bo w Chórze Aleksandrowa śpiewają nawet 73-latkowie, o ile głos się nie starzeje i wystarcza im sił, by codziennie ćwiczyć go przez cztery godziny.

Leżą, grają i śpiewają
Kilka godzin przed koncertem w warszawskiej Sali Kongresowej artyści są już na miejscu. Kiedy na korytarzu trwa wielkie prasowanie kilkuset strojów, w garderobach słychać żarty i śpiew. Soliści próbują głos, młodzi chłopcy z męskiego baletu grają w karty i jedzą chińszczyznę. Chórmistrzowie na scenie prowadzą próbę trudniejszych partii, ćwiczą ustawienia. Im bliżej występu, tym na korytarzach robi się gęściej. Znikają swetry i dżinsy, pojawia się więcej mundurów. Balet kobiecy dokleja sztuczne rzęsy i ubiera się w zgrabne, obcisłe mundurki. Tancerze, którzy za chwilę będą tańczyć kazaczoka, odpoczywają z nogami w górze.

Ze sceny słychać już głośne, rytmiczne brzmienie orkiestry, do wejścia przygotowują się pierwsi soliści. Jak zwykle duże brawa zbiera Vadim Ananif, śpiewający „Kalinkę”. Potem jest „Katiusza”, „Swiaszczennaja wojna” i inne żołnierskie kawałki. Co więc jest takiego w Chórze Aleksandrowa, że bilety na jego występ (wcale nie tanie!) rozchodzą się miesiąc wcześniej? Aleksandrowcy publiczność zaczarowują: brzmieniem, dynamiką, pięknymi głosami. To nie jest przegląd piosenki żołnierskiej w Kołobrzegu, ale barwny show. Błyszczą medale na odprasowanych mundurach, ale artyści pozwalają sobie na kontrolowaną swobodę: śmieją się, szturchają, gwiżdżą…Bawią się wraz z publicznością. No i ten balet! Mężczyźni popisujący się umiejętnościami prawie cyrkowymi, stepujące dziewczyny, wszystko przeplatane starymi rosyjskimi tańcami, wykonanymi w tradycyjnych strojach. – Mistrzostwo!!! No, gdzie dziś można usłyszeć taką „Kalinkę”?! – Nigdzie, bo w radiu tylko te Dody – słychać na widowni w przerwie koncertu.