Wolność i walka

O wolność możemy się bić aż do krwi, do łez, do kalectwa, a gdy nadejdzie, nie potrafimy jej udźwignąć, nie wiemy, co z nią zrobić. Bo kto ją osiągnie, bierze też za nią odpowiedzialność. Człowiek wolności lęka się jak przekleństwa, w związku z tym szuka guru, przywódcy, któremu by ją z ulgą powierzył. Wielu ludzi, zwłaszcza młodych, bezgranicznie ufa tak zwanym anonimowym autorytetom, kaleczącym ich dusze i ciała, a nieraz też doprowadzającym ich do społecznego wyizolowania i autoagresji. Gdy apostoł głosi otrzymaną w Chrystusie wolność, nawiązuje do jej przeciwieństwa, czyli nawyku „kąsania jeden drugiego” i „pożerania się” nawzajem. Są to symptomy bycia niewolnikiem własnych namiętności, lęków i grzechu. Chrześcijanie dobrze wiedzieli, w czym przejawia się niewola demona, księcia ciemności i ojca nienawiści, toteż powierzali się mocy Chrystusa przez wyrazisty obrzęd chrzcielny, polegający na wyrzekaniu się diabła i jego strategii oraz jasnej deklaracji przynależności do Chrystusa, zmartwychwstałego Pana, w którego królestwie ludzie uczą się żyć miłością i przebaczeniem. Chrzest, jak uczył św. Jan Paweł II, kreśli przed człowiekiem drogę, na której chrześcijanin podejmuje codzienną walkę w obronie podarowanej mu wolności.