Oto studium przypadku: tak zwany „dobry dom”, z wartościami. Sobota, godzina szesnasta. Matka niesie piętnastoletniemu synowi obiad do jego pokoju. Puka. Cisza. Wchodzi. Cisza. Stawia talerz na biurku. Cisza. Wpatrzony w ekran smartfona nastolatek nadal śledzi TikToka. W końcu reaguje: „Tylko zamknij drzwi, jak będziesz wychodzić!”. Kiedy matka usiłuje zabrać mu telefon i zachęcić do jedzenia, gwałtownie wstaje, krzyczy, zaczyna się z nią szarpać. W końcu, poirytowany, wybiega z domu. Ze smartfonem, rzecz jasna. Bo nigdy się z nim nie rozstaje. Nawet kiedy śpi, ma go pod poduszką.