Nigdy nie miałem głębokiego przekonania, że dyplomacja to jest akurat to narzędzie, które Kościołowi jest koniecznie potrzebne. Owszem, można wskazać wiele przykładów, gdy dyplomacja watykańska okazała się pomocna w różnych negocjacjach (pisałem o tym w jednym z poprzednich numerów). O wielu zakulisowych i dyskretnych działaniach, które być może uratowały pokój, zapewne nigdy się nie dowiemy. Mimo wszystko jednak, jak mi się wydaje, sama natura dyplomacji (wymagająca używania pewnych eufemizmów i okrągłych formułek) stoi w pewnej kontrze do zasadniczej misji Kościoła – ewangelizacji, głoszenia w porę i nie w porę, nazywania po imieniu rzeczywistości, bez oglądania się na wielkich tego świata.