Włączone w kościół lokalny

Odnowiony po soborze ryt został promulgowany 31 maja 1970 roku na polecenie Pawła VI, a wszedł w życie 6 stycznia 1971 r. Polski przekład Obrzędu konsekracji dziewic został zatwierdzony przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów 28 maja 1990 r., a wydrukowany w 2001 r. O dziewicach mówi Kodeks prawa kanonicznego z 1983 r. w kanonie 604, a także m.in. Katechizm Kościoła Katolickiego. W Polsce już w latach 90. istniała grupa pań, które przyjęły konsekrację. Zetknąłem się z tą formą życia w 2005 r. W 2006 r. powstała Podkomisja KEP ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego, która wobec wielu pytań wypracowała materiały pomocnicze dla Kościoła w Polsce dotyczące IFŻK. Powstało również Centrum Promocji IFŻK. Należą do niego osoby, które wraz z kapłanami reagują na pojawiające się problemy, podejmują różne inicjatywy związane z formacją, dbają o integrację w gronie dziewic. Organizowane są sympozja owocujące publikacjami, pielgrzymki na Jasną Górę. Stworzono też stronę internetową – konsekrowane.org – gdzie można znaleźć najważniejsze informacje dotyczące stanu dziewic. Bardzo ważne było ukazanie się instrukcji Ecclesiae Sponsae Imago, wypracowanej przez Kongregację ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego w 2018 r. (w Polsce ukazała się w 2019 r.).

Charakterystyczna dla dziewic konsekrowanych jest „diecezjalność”, włączenie w Kościół lokalny, więź z biskupem diecezji, posłuszeństwo wobec niego. Wspólnotą, w której żyją, jest dla nich konkretna diecezja. Każda powinna indywidualnie uzgadniać z biskupem sposób realizacji swojego charyzmatu w diecezji. Biskup może ustanowić dla dziewic swojego delegata, angażować bardziej doświadczone dziewice w formację kandydatek.

O ile możemy mówić o kryzysie wielu form życia konsekrowanego, o spadku liczby powołań, o tyle w przypadku stanu dziewic mamy do czynienia ze stałym wzrostem. W Polsce najwięcej jest ich w archidiecezji krakowskiej.•