Nie rozumiem tych, którzy na każdym kroku usprawiedliwiają świat, poklepując go familiarnie po ramieniu (ostatnio modne jest bezrefleksyjne uściskiwanie się ze środowiskami LGTB). „Słuchajcie, ten Kościół naprawdę nie jest taki zły. On tylko zachowuje się jak pies ogrodnika: sam nie zje a drugiemu nie da” – tłumaczą się zaczerwienieni w środowiskach, które na hasło „różaniec” reagują histerią. Kościół naprawdę nie potrzebuje takiej obrony.
Mamy być jednoznaczni, wyraziści. Jak sól ziemi. Może dlatego, że na ziemi posypanej solą nic nie wyrośnie? „Tak-tak, nie-nie”  ‒ zapowiedział Jezus.
Słowo „miło” odmieniane jest dziś przez wszystkie przypadki. Tyle, że Duch Święty przekonuje świat „o grzechu i o prawdzie”. A i jedno, i drugie nie należy do przyjemności.
Fascynuje mnie delikatność, z jaką Jezus rozmawiał z grzesznikami. Dialogu z Samarytanką nie rozpoczynał od słów: „Ty taka owaka, żyjesz w grzechu”, a siedzącemu na gałęzi Zacheuszowi nie zapowiedział: „Przyjdę do ciebie na kolację, jeśli połowę majątku rozdasz ubogim, a tym, których skrzywdziłeś, zwrócisz poczwórnie”. Lgnął do grzeszników. Do tego stopnia, że mawiano o Nim: „to żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników” (Mt 11, 19). A przecież w nazywaniu grzechu po imieniu był jednoznaczny! Nie stosował żadnej taryfy ulgowej. Kiedy trzeba wołał: „plemię żmijowe”. Bo to, proszę państwa, się nie wyklucza! Co więcej: to właśnie jest miłość.
Zachwyca mnie dynamizm pierwotnego Kościoła. Odwaga, z jaką apostołowie wychodzili do tłumu, mówiąc bez zbędnego owijania w bawełnę: „To WY zabiliście Jezusa, ale Bóg Go wskrzesił z martwych”. Przecież groziło to śmiercią lub trwałym kalectwem! A ostatnie słowa Szczepana? „Twardego karku i opornych serc i uszu! Wy zawsze sprzeciwiacie się Duchowi Świętemu. Jak ojcowie wasi, tak i wy!”. Nie dziwię się, że agresorzy zatykali uszy.
Od wielu lat nie daje mi spokoju definicja, którą zanotował prawosławny teolog Paul Evdokimov piszący, że Kościół ma być „marszem życia przez cmentarze świata”. To nie my mamy dostosowywać się do pędzącego na oślep świata, ale przemieniać go miłością, wiernością i błogosławieństwem! „Miłość” znaczy daleko więcej niż „tolerancja”, a sama tolerancja nie oznacza bezrefleksyjnego akceptowania wszystkiego, co głoszą trybuny tego świata. Grzech pozostanie grzechem, niezależnie od opakowania i dorabiania łzawej ideologii o społecznym wykluczeniu.
Moją pierwszą dziennikarską przygodą była książka „Radykalni”. Co mnie zdumiało? Muzycy nie nawracali się, bo ktoś powiedział im, że w Kościele będzie „ubaw po pachy”. Ich pierwsze zetknięcie z Kościołem było bolesne. Tomek Budzyński wspominał: „Augustyn wpadł do nas do domu i widzisz, to człowiek Boży, nie cackał się z nami. Powiedział: «Żyjecie w grzechu». Pomyślałem sobie: «Kurcze! Przecież to jest mój kumpel. Powinien poklepać mnie po plecach i powiedzieć: Spoko, wszystko jest w porządku». A on powiedział mi coś, czego moi koledzy nie powiedzieliby mi nigdy! Okazał się prawdziwym człowiekiem Bożym – powiedział mi prawdę”).
Było milo, ale się skończyło.
I wtedy przyszedł Bóg.