Gdy kilka razy w roku przyjeżdżał do nas Augustyn Pelanowski, połowa z nas się bała, a druga połowa udawała chojraków. Jego przyjazdy były jak operacja na otwartej ranie. Było anielsko, ale nie sielsko. Duch najpierw przypominał nam o grzechu i sądzie, by potem, gdy ujrzeliśmy bezmiar naszej nędzy i weszliśmy już w pokutę, leczyć nas balsamem niezgłębionego Bożego miłosierdzia.

Bóg rani. Ale i leczy.

„Powróćcie do Pana, On nas zranił, On też uleczy. On to nas pobił, On ranę zawiąże” – przypominał Ozeasz. Lekarstwo, które nam aplikuje jest zazwyczaj gorzkie, ale jak mawia ks. Tomasz Szałanda, cytując aptekarza z Nidzicy: „Apteka to nie cukiernia”.

Początek rekolekcji. „Najczęstszą lekcją pokory jest dla mnie kompromitacja” – mówi prowadzący. Zastanawiam się, czy jestem w stanie stracić dla Boga twarz? „Tak” – odpowiadam po chwili z pewną nieśmiałością.

Wychodzę z jadalni. Przeszklone drzwi, które przed chwilą były otwarte, ktoś „żyćliwy” zamknął, a że mam ciemne okulary… dom trzęsie się w posadach. Wyrżnąłem w szybę. Jak pajac. Z rozwalonego nosa popłynęła struga krwi. Straciłem twarz. Bóg wie, że jestem gruboskórny i trzeba ze mną dosłownie.

Kolejnego dnia (klimatyzacja plus spocone plecy) „siekło” mnie tak, że nie byłem w stanie wstać z łóżka. „Dlaczego teraz?” – wołałem z miną tego-któremu-znowu-dzieje-się-krzywda. Uruchomiło to we mnie tak potężny mechanizm niezgody na to, co mnie spotkało i użalania się nad sobą, że wreszcie na wierzch wyszły wszystkie skrywane za setkami masek zranienia i pretensje. Bóg zranił. I wreszcie miał co leczyć.

PS. Rekolekcje były o przebaczeniu i choć początkowo wydawało mi się, że wiele spraw mam już pozałatwianych, po tych incydentach lista osób, którym powinienem przebaczyć baaaardzo się wydłużyła. Na początku rozpiski zanotowałem: Marcin Jakimowicz.