Nic nie powinno już dziwić uważnego obserwatora życia publicznego. A mimo to czasem dzieje się tak, że wcześniejsze doświadczenia i obserwacje zachowań dziwnych i dziwacznych idą w zapomnienie. Bo okazuje się, że skala dziwności znów się poszerzyła i wydłużyła. Może to i dobrze, bo takie sytuacje są czymś w rodzaju treningu: wskazują, czy jesteśmy już tak nasyceni dziwactwem, że nie robi na nas wrażenia, czy też jednak zachowujemy zdrowy rozsądek, krytycyzm i rozum. Więc na kolejne dziwactwo reagujemy śmiechem, wzruszeniem ramion, zakłopotaniem czy przerażeniem: co też jeszcze przyjdzie nam w życiu zobaczyć i usłyszeć?