Skoki

Na początku autor „Kładki” zwraca uwagę na konieczność pamiętania o drugiej przestrzeni, objawiającej się „ciszą stamtąd”. Przypływającej z ostrością spojrzenia, wyławiającego prawdziwe kontury kształtów otaczającego świata. Na końcu też odnajdujemy strofy o ciszy, która staje się gestem wyrzeczenia artysty, pragnącego lepiej słyszeć Boga. Zaniechanie pisania jest największą ofiarą, jaką może złożyć poeta, nie bojący się mówić: „Spraw Panie bym nie musiał w słowach szukać pocieszenia”. Bóg wie, co jest dla proszącego lepsze, i nie wysłuchuje go. Dzięki temu dostajemy wiersze, które stają się dla nas pocieszeniem. Każdy z nich to ryzykowny skok „nad pożerającą wszystko/ otchłanią, którą sam jestem” – pisze autor, który stara się, by poezja stała się kładką, „po której przejdzie Syn cieśli”.