Radość!

Radość psalmisty i powtarzających jego pieśń uczestników świątynnej liturgii zakorzeniona jest w historii wyjścia Hebrajczyków z niewoli egipskiej. Ale tamta radość sięga tej bliskiej autorowi i jego współczesnym. Każdy może odnaleźć się w tej pieśni – zarówno w opisie doświadczeń spadających na człowieka, jak i dróg wyjścia, które przygotowuje Bóg. W dzisiejszej liturgii śpiewamy fragmenty tej pieśni. Ważny wydaje się wiersz „opowiem, co Bóg uczynił mej duszy” („moja dusza” to tyle, co krótkie „ja”). I to jest ważne i wciąż aktualne: mówić i śpiewać o tym, co w naszym życiu dokonał Pan. Jest to tak potrzebne nam samym, ale i tym, wobec których śpiewamy czy mówimy. Bo z jednej strony patrząc, jest to wyraz wdzięczności. A z drugiej patrząc strony, jest to budowanie nadziei. W sobie na przyszłość. Ale i w słuchających na dziś i na jutro. Póki co – śpiewajmy z psalmistą. A potem i sami od siebie. Trzeba jednak wciąż uczyć się widzenia tego, co Pan każdego dnia sprawia w świecie.