Magia Paryża

Wystarczy wspomnieć recitale Wojciecha Młynarskiego, monodramy Oleny Leonenko, Krystyny Tkacz, Katarzyny Groniec. I tym razem, jakkolwiek mamy do czynienia z tak zwaną składanką, jest podobnie. Scenariusz powstał na kanwie piosenki francuskiej, więc najważniejszą bodaj częścią przedstawienia jest Paryż.
A skoro piosenka francuska, to samo życie i... sama poezja. Z pozoru znane nam wszystkim kompozycje Charlesa Aznavoura, Jacquesa Brela, Edith Piaf, urzekające melancholią melodie, przesycone erotyką wyznania, w przytulnej kafejce dla stałych bywalców stają się pretekstem do osobistych zwierzeń, stanowią tło dramatów, rozstań, czy budzącego się uczucia.
To wyjątkowo udany pomysł na stworzenie z tych różnych przecież w swojej stylistyce ballad i przebojów spójnego spektaklu, którego anonimowi bohaterowie stają się nam po chwili bardzo bliscy. Bawi nas ich poczucie humoru, wzruszają sentymentalne historie, cieszy nawiązująca się w rytm tanga nić porozumienia jeszcze wczoraj obcych sobie ludzi.