Najnowsze Wydania
-
GN 39/2025 Dokument:(9433147,Ludzkość na dnie)
-
GN 38/2025 Dokument:(9425048,Prawdy nie znajdziesz w świecie)
-
GN 37/2025 Dokument:(9415138,Czy ból trzeba kochać?)
-
GN 36/2025 Dokument:(9406888,Szczęście w nieszczęściu)
-
Historia Kościoła (11) 05/2025 Dokument:(9398688,„Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. Wyjście przed szereg czy uzdrawianie pamięci?)
Wyszukano wyników: 377
Gdzie jest Antychryst?
Wywołana przez Rosję wojna z Ukrainą i w konsekwencji bezpardonowa, wyrachowana agresja na niepodległe państwo doprowadziły do największego od czasów drugiej wojny światowej kryzysu humanitarnego w Europie i straszliwej krzywdy milionów ludzi. Czy to możliwe, że jeden człowiek – nawet do cna zdeprawowany – mógł samodzielnie uwolnić takie pokłady zła? A może, pytają niektórzy, kryje się za tym siła jeszcze potężniejsza? Może właśnie nadszedł czas Antychrysta?
Skarga Boga
Czytam tekst Prologu Ewangelii według św. Jana wielokrotnie, przy różnych okazjach. Zawsze, nieodmiennie z tym samym przekonaniem, że to słowa szczególnie ważne – jakby synteza tego, co Bóg zechciał nam powiedzieć o sobie. I za każdym razem, gdy natrafiam na ten właśnie fragment, mam nieodparte wrażenie, że jest w nim ukryta jakby bolesna skarga Boga. „Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli” (J 1, 11) - to nie echo z nieokreślonej przeszłości, ale twarda diagnoza także naszej rzeczywistości. Diagnoza, która daje do myślenia.
Wzrasta się na suchym chlebie
To chyba jeden z najbardziej „niekomfortowych” w odbiorze fragmentów Biblii. Na niektórych działa jak kubeł zimnej wody, choć w rzeczywistości nie chodzi w nim o to, aby studzić nasz duchowy zapał. Raczej stanowi dobitne odzwierciedlenie tej samej mądrości, którą wiele wieków później, prostymi słowami wyraził przy jakiejś okazji św. Ojciec Pio: Wzrasta się na suchym chlebie.
Kto naprawdę „protestantyzuje” Kościół?
Często zarzuca się katolickim wspólnotom charyzmatycznym, że „protestantyzują” Kościół. Padają argumenty, że inspirują się amerykańskim ruchem zielonoświątkowym, że kładą zbyt duży nacisk na emocje w modlitwie, głoszą hurraoptymistyczną teologię uzdrowienia, czy nie przestrzegają przepisów liturgicznych. Problem w tym, że wiele tego rodzaju zarzutów – i to w formie zdecydowanie bardzie agresywnej – płynie ze strony osób i środowisk, których związek z Kościołek katolickim staje się coraz bardziej skomplikowany. I nie chodzi bynajmniej o wymiar ustnych deklaracji, ale o postawę upartego, permanentnego negowania autorytetu i nauczania Papieża oraz pozostających z nim w jedności biskupów. To mroczne, niepokojące oblicze polskiego tradycjonalizmu coraz silniej daje o sobie znać w Kościele nad Wisłą.
„Synodalne” (nie)porozumienie
Rozstrzygnięcia forsowane w ramach tak zwanej niemieckiej drogi synodalnej nie tylko pokazują, w jak głębokim duchowym kryzysie znalazł się Kościół katolicki w Niemczech, ale również – że niemiecka „synodalność” ma w rzeczywistości niewiele wspólnego z procesem zainicjowanym przez papieża Franciszka.
Decydujący moment
„Znajdujemy się w decydującym momencie życia Kościoła i świata”. To fragment z „Vademecum” – jednego z dwóch dokumentów przygotowanych przez Stolicę Apostolską na potrzeby rozpoczynającego się wkrótce procesu synodalnego. Słowa ważne, pokazujące, jakie intencje legły u podstaw decyzji Franciszka, aby zwołać kolejny synod – tak dziwnie rozciągnięty w czasie i poświęcony samemu problemowi synodalności.
