Najnowsze Wydania
-
GN 39/2025 Dokument:(9433147,Ludzkość na dnie)
-
GN 38/2025 Dokument:(9425048,Prawdy nie znajdziesz w świecie)
-
GN 37/2025 Dokument:(9415138,Czy ból trzeba kochać?)
-
GN 36/2025 Dokument:(9406888,Szczęście w nieszczęściu)
-
Historia Kościoła (11) 05/2025 Dokument:(9398688,„Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. Wyjście przed szereg czy uzdrawianie pamięci?)
Wyszukano wyników: 377
Katolickie piekiełko
Możemy tworzyć nowe, piękne duszpasterskie programy, spotykać się, debatować, i analizować podstawy kościelnego kryzysu. Możemy prognozować dalsze kierunki zmian i generować coraz to nowe fantastyczne pomysły na zatrzymanie odpływu wiernych i przyciągnięcie do Kościoła młodych. Daremnie. Problem nie tkwi w tym, czego jeszcze nie zrobiliśmy, ale w tym, co już od dawna praktykujemy jako nasze osobiste, troskliwie pielęgnowane katolickie antyświadectwo.
Dziedzictwo szczęśliwego życia
Możemy ze wszystkich sił przekonywać dziś świat, że chrześcijaństwo to nie systemem restrykcyjnych norm i bezdusznych życiowych wymogów; że Kościół ma niezwykłą teologię i bogate duchowe dziedzictwo, z którego możemy czerpać pełnymi garściami; że bycie autentycznym uczniem Chrystusa nie wyklucza życia z rozmachem i pasją. To wszystko na nic, jeśli w odpowiedzi świat wskaże nam szare, ponure, nieszczęśliwe twarze katolików. I trzeba to przyznać: przegrywamy nie na poziomie teorii, ale praktyki – stylu życia, który z prawdziwym chrześcijaństwem ma często niewiele wspólnego.
Miłość w czasach zarazy
Tym razem będzie bardzo osobiście. Eucharystia jest dla mnie jednym z fundamentów mojego życia duchowego. Od wielu lat nie opuściłem ani jednej – także w ciągu tygodnia. Nie mam zamiaru obnosić się z tym. Chcę po prostu powiedzieć, że ogromnym przywilejem i łaską jest dla mnie dar tego sakramentu i możliwość karmienia się Ciałem Pańskim. A jednak w najbliższą niedzielę celowo i świadomie nie pójdę do kościoła na Mszę świętą.
Nowa wiosna Kościoła
Czy można widzieć coś pozytywnego w kryzysie, który na wszystkie możliwe strony zdaje się szarpać organizmem Kościoła w Polsce? Niewątpliwie odchodzi w przeszłość pewna epoka i pewien styl jego obecności w przestrzeni społecznej i kulturowej. Co przyniesie ta, która nastaje? Wbrew przekonaniom fatalistów i tych, którzy chcieliby Kościół pogrzebać na cmentarzu historii, ja głęboko ufam, że jego nową wiosnę.
