Najnowsze Wydania
-
GN 46/2025 Dokument:(9491720,Błogosławieni ubodzy)
-
GN 45/2025 Dokument:(9483911,Nie do opowiedzenia)
-
GN 44/2025 Dokument:(9477129,O szarej godzinie)
-
Historia Kościoła (12) 06/2025 Dokument:(9471760,Sobór sprawił, że ludzie znowu zaczęli mieć pytania do Kościoła. Edytorial nowego wydania)
-
GN 43/2025 Dokument:(9469044,Rodzina – sens i stabilność)
Wyszukano wyników: 2373
Leon XIV: osoby konsekrowane są proroczym znakiem Bożego Miłosierdzia
Ojciec Święty przewodniczył Mszy św. na Placu św. Piotra z okazji Jubileuszu Życia Konsekrowanego, jednego z największych spotkań trwającego Roku Świętego. W homilii mówił m.in. o tym, że osoby konsekrowane są powołane do tego, żeby swoim życiem przypominać, że dla każdego człowieka „Bóg jest pełnią i sensem życia”.
Wdowy konsekrowane – cichy filar Kościoła
Choć nie noszą zakonnych habitów i nie żyją za klauzurą, ich życie wypełnione jest modlitwą, służbą i duchową głębią. Wdowy konsekrowane – bo o nich mowa – uczestniczyły w Jubileuszu życia konsekrowanego w Rzymie, dzieląc się świadectwem wiary i głębokim doświadczeniem Kościoła. Jak mówi jedna z nich: „nie jesteśmy zakonnicami, ale żyjemy dla Boga i w Bogu”.
Ich historia to Ewangelia w praktyce. Siostry Rozanna i Rozariana pracują w Afryce już 50 lat
11 listopada 1975 roku cztery siostry józefitki wsiadały do samolotu lecącego do Konga, by stworzyć coś z niczego. Wśród nich były siostry Rozanna Krzyżanowska i Rozariana Sitar – dwie młode zakonnice z Polski, które z odwagą i ufnością odpowiedziały na wezwanie Kościoła, by głosić Ewangelię aż po krańce świata. Dziś, po pięćdziesięciu latach, obie nadal pracują na misjach. Ich świadectwo jest jednym z najpiękniejszych przykładów, że misja nie kończy się wraz z wiekiem – bo jest odpowiedzią serca.
Krzyżacy, cz. II: Sytuacja Polski po bitwie pod Grunwaldem nie wyglądała tak dobrze, jak wynikałoby z rozmiarów zwycięstwa
Jak do tego doszło, że Władysław Jagiełło, neofita, który został ochrzczony dopiero jako dorosły mężczyzna, odważył się walczyć z państwem zarządzanym przez zakonników? Czy nie obawiał się, że Bóg „stanie po stronie” Krzyżaków? Czy nie bał się negatywnej reakcji papieża? Przecież w jego armii walczyli nawet pogańscy Tatarzy…
