Wyszukano wyników: 377
Covidowa (nie)odpowiedzialność
Pandemia koronawirusa to nie tylko choroba, śmierć lub rozmaite powikłania, z którymi zmagać się musi spora część ozdrowieńców. To nie tylko dramaty finansowe, życiowe, utrata pracy, izolacja, alienacja i rozpad relacji międzyludzkich, a także frustracja – zwłaszcza wielu spośród tych, którzy w aktualnym kryzysie dostrzegają także winę zarządzających systemem społecznym decydentów. Pandemia to również rodząca głębokie poczucie bezradności niepewność. I może właśnie ona sprawia, że radykalnie polaryzują się nie tylko opinie ale i postawy – tak bardzo, że przyszłe skutki wytworzonej przez nie międzyludzkiej wrogości już dziś są trudne do przewidzenia i opisania.
Katolicki przeciwnik polityczny
W tych wyborach wielu katolików głosowało lub zagłosuje inaczej niż ja. Większości nie znam i niewiele mogę o nich powiedzieć. Jednak są między nimi tacy, którzy należą do grona moich bliższych lub dalszych znajomych. Wiem, że się modlą, prowadzą pogłębione życie duchowe, starają się żyć w przyjaźni z Bogiem, akceptują nauczanie Kościoła. A jednak z jakiegoś względu popierają kandydatów, których ja bym nie poparł. Czy z tego powodu mam prawo ich potępić?
Księże Danielu, niech Ksiądz nie idzie tą drogą
Moment, w którym odpowiedzialny za wspólnotę lider – zarówno duchowny, jaki i świecki – mimo poczucia krzywdy i dotykającej go niesprawiedliwości decyduje się być posłuszny przełożonym, to najbardziej autentyczny papierek lakmusowy weryfikujący jego duchową dojrzałość i odpowiedzialność. Dlaczego? Bo głębokiej wiary, pokory i zaufania Bogu wymaga podporządkowanie się decyzjom, które – ujmując rzecz z naszej perspektywy – niszczą dzieło angażujące siły, serce, a często także całe nasze dotychczasowe życie. Wkraczamy wówczas na sprawdzoną drogę doskonałości, którą podążało przed nami wielu mistyków i świętych tej miary, co św. O. Pio, św. Szarbel, czy św. Jan Maria Vianney. To droga, której Bóg obficie błogosławi.
To już nie są żarty
Niestety, mam wrażenie, że wciąż nie zdajemy sobie sprawy z powagi sytuacji. Jako Kościół, przypominamy łódź bezsilnie dryfującą na otwartym morzu z biegającymi po pokładzie marynarzami, którzy próbują złapać wiatr Ducha Świętego w zmurszałe ze starości żagle i grupą biernych pasażerów nostalgicznie przyglądających się, jak w oddali nikną im sprzed oczu inne łodzie – motorowe. I nie chodzi wcale o to, że nie wiemy dokąd płynąć, lub że brakuje nam sternika. Problem w tym, że Bóg może być dziś paliwem dla naszego silnika, a my wciąż uparcie wolimy posługiwać się wiosłami.
