Najnowsze Wydania
-
GN 39/2025 Dokument:(9433147,Ludzkość na dnie)
-
GN 38/2025 Dokument:(9425048,Prawdy nie znajdziesz w świecie)
-
GN 37/2025 Dokument:(9415138,Czy ból trzeba kochać?)
-
GN 36/2025 Dokument:(9406888,Szczęście w nieszczęściu)
-
Historia Kościoła (11) 05/2025 Dokument:(9398688,„Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. Wyjście przed szereg czy uzdrawianie pamięci?)
Wroga pobożność
Niestety, chyba nie dziwi nas już fakt, że wrogość to część języka, jakim posługuje się świat. Ale że w taki sam sposób wdarła się ona również do chrześcijańskiego dyskursu – to powinno nas napawać smutkiem i bólem. I nie chodzi już tylko o antyświadectwo, jakim wielu uczniów Chrystusa stało się dla świata, ale o fałsz, w którym żyją, pławiąc się w nim pod dumnym szyldem prawdziwych uczniów Chrystusa.
Podeptane braterstwo
Nie zamierzam dywagować o tym, czy uchodźcy koczujący przy naszej granicy z Białorusią to ofiary systemu, czy ustawka prezydenta Łukaszenki; czy należy ich przyjmować, czy też odgrodzić się od nich kolczastym drutem. Nie będę też roztrząsał, czy przyjęcie do Polski uciekających przed talibami Afgańczyków to normalny ludzki odruch, czy wprowadzanie do kraju konia trojańskiego. Zostawiam to innym. Ja chcę napisać o podeptanym braterstwie.
Dokąd nas prowadzi Franciszek?
Proces synodalny, w który chce nas wprowadzić papież Franciszek, wielu jawi się jako rzeczywistość co najmniej enigmatyczna. Już sam temat Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, które odbędzie się w 2023 roku, brzmi na pierwszy rzut oka dość niejasno: „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja”. Ponadto Papież przekształca to wydarzenie w coś na kształt drogi, która rozciągnie się na okres dwóch lat i zacznie już wkrótce, bo 9-10 października w Watykanie. Dokąd nas prowadzi Ojciec Święty?
Decydujący moment
„Znajdujemy się w decydującym momencie życia Kościoła i świata”. To fragment z „Vademecum” – jednego z dwóch dokumentów przygotowanych przez Stolicę Apostolską na potrzeby rozpoczynającego się wkrótce procesu synodalnego. Słowa ważne, pokazujące, jakie intencje legły u podstaw decyzji Franciszka, aby zwołać kolejny synod – tak dziwnie rozciągnięty w czasie i poświęcony samemu problemowi synodalności.
Religijne symulakry i „katolicki” antydialog
Możemy mieć świetne pomysły na duszpasterska reformę Kościoła, trafne intuicje i spektakularne diagnozy. Możemy mieć nawet szczere chęci i autentyczną wolę zaangażowania w zmiany. Nic z tego. Żadna poważna, autentyczna zmiana w Kościele nad Wisłą nie nastąpi, jeśli nie nauczymy się z sobą rozmawiać.
Covidowa (nie)odpowiedzialność
Pandemia koronawirusa to nie tylko choroba, śmierć lub rozmaite powikłania, z którymi zmagać się musi spora część ozdrowieńców. To nie tylko dramaty finansowe, życiowe, utrata pracy, izolacja, alienacja i rozpad relacji międzyludzkich, a także frustracja – zwłaszcza wielu spośród tych, którzy w aktualnym kryzysie dostrzegają także winę zarządzających systemem społecznym decydentów. Pandemia to również rodząca głębokie poczucie bezradności niepewność. I może właśnie ona sprawia, że radykalnie polaryzują się nie tylko opinie ale i postawy – tak bardzo, że przyszłe skutki wytworzonej przez nie międzyludzkiej wrogości już dziś są trudne do przewidzenia i opisania.
Baran w naszej głowie, czyli dlaczego nie potrafimy uwolnić się od klerykalizmu
Wciąż jeszcze napotykam na zaangażowanych przy parafiach, w rozmaitych grupach, wspólnotach czy stowarzyszeniach świeckich, którzy skarżą się, że ich duszpasterze nie traktują ich jak owce, które – używając języka Franciszka – „mają węch” i często dobrze wiedzą, gdzie są urodzajne pastwiska – lecz jak… barany. I to bynajmniej nie te paschalne.
