Koalicja w sprawie wolności religijnej

UE w tym właśnie wypadku nie zareagowała „z wielkim ociąganiem”, jak pisze Beata Zajączkowska („Kto obroni chrześcijan w Indiach?”, GN 43/2008). Rezolucja Parlamentu Europejskiego wzywająca do zaprzestania przemocy i wypłaty odszkodowań rodzinom ofiar oraz Kościołowi została przyjęta na czas, tuż przed szczytem UE–Indie, jaki odbył się 29 września br. w Marsylii.

W konsekwencji tej rezolucji przewodniczący Komisji Europejskiej José Barroso oraz prezydent Francji Nicolas Sarkozy podnieśli sprawę agresji antychrześcijańskiej w rozmowach z premierem Indii M. Singhiem, co się odbiło nerwowym echem w mediach indyjskich.

Ostatnio analogicznie udało nam się wprowadzić tę tematykę do rezolucji w sprawie Wietnamu. Kilka miesięcy temu wraz z posłami z Niemiec, Włoch i Słowacji podnosiliśmy sprawę większej solidarności z chrześcijanami asyryjskimi w Iraku. Także w zakresie podniesienia kwot imigracyjnych do Europy.
Nie twierdzę, że tymi naciskami politycznymi zmienimy sytuację prześladowanych dziś lub jutro. Potrzebna jest presja długotrwała i szersza niż tylko europejska.

Pragnę jednak zwrócić uwagę na pewne zmiany polityczne, jakie udaje się wprowadzić do agendy europejskiej w wyniku działań wielonarodowej koalicji polityków UE, którzy sprawę wolności religijnej chrześcijan traktują priorytetowo w swoich działaniach. Taka koalicja się narodziła i działa.