Święty wygnaniec

Decyzja o tym zapadła na zwyczajnym konsystorzu publicznym, który w obecności papieża odbył się 21 lutego w Watykanie. Dotyczył on kanonizacji dziesięciorga błogosławionych.

Abp Zygmunt Szczęsny Feliński był jedną z najważniejszych postaci w polskim Kościele w XIX w. Pochodził z ziemiańskiej rodziny na Wołyniu, gdzie urodził się w 1822 r. Święcenia kapłańskie przyjął w 1855 r. w Petersburgu. W 1857 r. założył Zgromadzenie Sióstr Rodziny Maryi, któremu powierzył opiekę nad ubogimi. W styczniu 1862 r. został mianowany metropolitą warszawskim. Do Warszawy przybył w czasie wielkich napięć politycznych.

Wiedział, że obóz „czerwonych” chce wywołać powstanie, którego był gorącym przeciwnikiem. Przez wielu współczesnych był za to ostro krytykowany. Gdy powstanie wybuchło, otaczał opieką jego ofiary, a w marcu 1863 r. wystąpił z listem do cara w obronie deptanych praw narodu i Kościoła.

Wkrótce po tym na rozkaz cara Aleksandra II został zdjęty z urzędu i zesłany do Jarosławia nad Wołgą, gdzie przebywał przez 20 lat. Po uwolnieniu w 1883 roku zamieszkał we wsi Dźwiniaczka na Podolu. Prowadził tam działalność duszpasterską, oświatową i dobroczynną. Zmarł w Krakowie 17 września 1895 roku. Jan Paweł II beatyfikował abp. Felińskiego podczas swej ostatniej pielgrzymki do ojczyzny, na krakowskich Błoniach 18 sierpnia 2002 roku.