Są poeci, którym już same tytuły tomów układają się w wiersz zdradzający ich największe tęsknoty. Tak jest w przypadku twórczości Czesława Miłosza. „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”, „Nieobjęta ziemia”, „Dalsze okolice”, „Na brzegu rzeki”, „Druga przestrzeń” – wszystkie te sformułowania mówią o jakimś napięciu między „tu” i „tam”; między ziemią a niebem. Wyrażają pragnienie pełni – niemożliwej do osiągnięcia tutaj, gdzie jednak wszystko, co istnieje, zdaje się ją zapowiadać: