Uczniom Jezusa wciąż przychodzi myśl, kto z nich jest największy. I wtedy, i dzisiaj. I wielokrotnie, na przestrzeni tych dwóch tysiącleci. To taka typowa ludzka pokusa. Nie wystarczy być docenionym, cieszyć się uznaniem i poważaniem, przynajmniej niektórych. Chciałoby się jeszcze mieć poczucie bycia największym, najważniejszym. Naj, naj, naj! Często mylimy niczym niezasłużoną łaskę, jaką otrzymaliśmy, z osobistym osiągnięciem czy wyróżnieniem, które ma nas wynosić ponad innych. To może być łaska wybitnych zdolności intelektualnych, ale też łaska święceń. A Jezus – „znając myśli ich serca”, znając nasze myśli – stawia między nami dziecko i mówi: „Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki”. Wielkość mierzy się uniżeniem. Im wyżej, tym niżej.