Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł:

«Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie».

Dwa leptony. Tyle dokładnie wrzuciła uboga wdowa do świątynnej skarbony. Lepton to najdrobniejsza jednostka płatnicza w systemie monetarnym starożytnej Grecji w czasach Jezusa. Dwa leptony to chalkus, czyli miedziak – przysłowiowy wdowi grosz. Znaczy to, że uboga wdowa z dzisiejszej Ewangelii wrzuciła naprawdę niewiele. Jeśli policzyć wymierne korzyści, jakie można by odnieść z takiej ofiary, nie miała ona żadnego znaczenia; mogła nawet narazić kobietę na drwiny. A jednak właśnie tę ofiarę zauważył Jezus i wyniósł ponad inne, wielokrotnie przewyższające jej materialną wartość. Wiedział bowiem, że za wdowim groszem kryje się skarb dużo większy – dar serca, którego brakło bogaczom składającym do skarbony krocie. To nie pierwszy raz, kiedy Jezus wywyższa to, co w oczach świata małe i bez wartości. Konfrontuje nas w ten sposób z naszym wąskim, interesownym myśleniem i złudną logiką dóbr tego świata. Bóg nie uprawia propagandy sukcesu. Dla Niego liczą się dobra intencja i czyste serce.