To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił – czytamy w Ewangelii według św. Mateusza (13,34). To szczególny rozdział: nie dość, że składa się on niemal z samych przypowieści (o siewcy, o chwaście, o ziarnku gorczycy, o zaczynie, o skarbie i perle, o sieci) i wyjaśnień części z nich, to jeszcze samo słowo „przypowieść” pada w nim aż 12 razy. Ewangelista najwyraźniej chce nam tutaj zwrócić uwagę na znaczenie częstego wykorzystywania tej właśnie formy wypowiedzi przez Jezusa. Fakt ten musiał zastanawiać uczniów, skoro św. Mateusz cytuje ich pytanie: „Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich?” (13,10). Sam Mistrz udziela im takiej odpowiedzi: „Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. (…) Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją” (13,11.13). Przypowieść staje się tu zatem narzędziem do zrozumienia i przyswojenia najważniejszych prawd, na które z jakichś powodów pozostajemy zamknięci. Mateusz zaś dopowiada: „Tak miało się spełnić słowo Proroka: Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata” (13,35). Przywołując słowa Psalmu 78 (por. Ps 78,2), autor Ewangelii wskazuje na długą tradycję takiej właśnie formy nauczania.