Ta rozmowa, a właściwie kilka rozwijanych w późniejszej korespondencji rozmów, toczy się, jeszcze zanim Jon Fosse otrzyma literackiego Nobla, zanim napisze znakomitą powieść „Septologia”, której ostatni tom ukazał się w Polsce latem tego roku. Na wywiad rzekę pisarza i konwertytę na katolicyzm namówił inny norweski konwertyta, były pastor.

Książka zaczyna się od cytatu z pism XV-wiecznego teologa Mikołaja z Kuzy. Odtąd przez kolejne 200 stron czytelnik pozostanie na styku sztuki i religii, literatury i wiary. Fosse snuje refleksje o roli artysty we współczesnym świecie, znaczeniu literatury oraz teatru. Literat, teoretyk sztuki i filozof przedstawia się też jako człowiek, który wyszedł z ciemności ku światłu. Opowiada, jak odnalazł się w Kościele katolickim. Wspomina drogę, jaką pokonał, by wyjść z alkoholizmu. Duchowo towarzyszył mu w tym Mistrz Eckhart – jedna z trzech najczęściej wspominanych wielkich postaci. Pozostali to Wittgenstein i Heidegger, ulubieni filozofowie noblisty. Za pierwszym Jon Fosse powtarza myśl: „Czego nie można powiedzieć, należy to pokazać”. Od drugiego pożycza sentencję: „Język jest mieszkaniem człowieka”. Z kolei własnymi słowami składa wyznanie: „Pisanie jest tym, co nie dopuszcza do mnie złej ciemności. Pisanie, a teraz również wiara”.