Obrona Jasnej Góry stała się momentem przełomowym, po którym dominacja Szwedów w Rzeczpospolitej zaczęła się załamywać

Dochodziła godzina druga po południu 18 listopada 1655 roku, gdy załoga twierdzy jasnogórskiej dostrzegła zbliżającą się kolumnę wojskową. 2250 żołnierzy ustawiło się u podnóża góry naprzeciw klasztoru. Chodziło zapewne o zastraszenie załogi klasztoru i wzmocnienie skuteczności metod dyplomatycznych. A tej najeźdźcy spróbowali najpierw. „Wielebni i Szlachetni Ojcowie i inni twierdzy i klasztoru mieszkańcy, Panowie i przyjaciele czcigodni!” – zwracał się do adresatów listu generał Burchard Müller. Zaczął słodko, ale skończył groźbą spalenia klasztoru w razie nieposłuszeństwa. Nie były to czcze pogróżki, bo ludzie, którymi Müller dysponował, nie byli nowicjuszami w sztuce wojennej. Prof. Ryszard Bochenek, znawca wojskowości i autor książki „Twierdza Jasna Góra”, wskazuje, że w skład korpusu najeźdźców wchodzili głównie zawodowcy – weterani zakończonej siedem lat wcześniej wojny trzydziestoletniej. Choć było to wojsko formalnie szwedzkie, w rzeczywistości nie składało się z rodowitych Szwedów, lecz głównie z Niemców zwerbowanych w okolicach Szczecina i Bremy, które należały wówczas do posiadłości szwedzkich.

oceń artykuł